کابل

شعر و غزلم کابل، شور در سخنم کابل

می تبد از برایت دل در قفسم کابل

مهر ترا فریادم، درد ترا می نالم

بر زخم ترت از جان خود را مرحمم کابل

بر عشق تو می نازم، میمیرم و می مانم

می بالم به این باور تویی در برم کابل

ویرانه یی اما در چشم من چو گلزاری

در وجب وجب خاکت گل شگفته ام کابل

 

علی فخری

2 آبان 1391

بوی باران

میشنوم من، صدای طوفان است

نم نم آب و بوی باران است

لب خشکیده ی خزان دلم

بار دیگر شکفته خندان است

فصل یک عشق باز برگشته

بخت و اقبال من شگوفان است

یک سخن "جان و نازنیم" خواند

آن نگاری که مرا حیران است

عشق من از تبار خورشید و

لعل و مرجانم از بدخشان است

علی فخری

27 شهریور 91

وداع

این سروده را به دوست خوبم عبدالحی صوفی زاده که میهن را ترک گفت نگاشته ام و برایش پیشکش می کنم

پرنده پرکشان آهسته رفته

دلش را مانده، زینجا رخت بسته

گهی گریان برای آشیانش

گهی هم از جدایی دوستانش

غزل های وداع در دیده گانش

سرود هجر می خواند بر لبانش

مرا با درد این میهن رها کرد

خودش پا را برون کرد و وداع کرد

چنان بگریست به هنگام جدایی

چو بارانی بهار و رود باری

ز سیل اشک "رویین" من چی گویم

ز مرداب غمش من با کی گویم

من دانم او کی بود، زین جا چرا رفت

خدا داند که با غم تا کجا رفت

به هر جایی روی "عبدال" عزیزم

دعا ها را به پایت گل بریزم

شوی سرخرو در این دنیا و هستی

هرچند دانم که پیروزی و هستی

...

والا سخت است جدایی دردناک است

دلی بشکسته از غم بیمناک است

علی فخری

27 شهریور 91

کسی از تبار خورشید

 کسی از تبار خورشید ره به سوی یار کرده

بدریده سینه یی را دلی را شکار کرده

یا ز شهر آرزو ها آمده به رسم  یاری

بر لبان تر عاشق، بوسه را انار کرده

وزیده شمیم عشقی به ده و به کوه و برزن

که "مزار" میهن من سبز و لاله زار کرده

وه که آتش وجودش بگرفته خرمن تن

شهر "کابل" دل من بین چه آتشبار کرده

پی نقش داغ بوسه گل نسترن شگفته

مرغ شرمیده ی دلها پرکشان پرواز کرده

سروده ترانه ها را ز گل و بهار و باران

بلبل خموش عشقی که زبانش باز کرده

احمد علی فخری

22 شهریور 91

 

نگاه آتشین

آن نگاه آتشینت، ز دلم شرار برده

آن انار سرخ لبهات، ز سرم قرار برده

به دو دیده ی فسونت، چه غزل چه شعر گویم؟

تو شیرین ترین نسیمی، که زمن بهار برده

ز هوای صید عشقت، نتوان گریخت باری
که دل و حواس و هوشم، زبرم نگار برده

  

 علی فخری

اردیبهشت 1391

نگاه خیس

آسمان بیمارم امشب

در هوای درد هجرم

گر فلک به دادم نآید

زغصه میمیرم امشب

برس ای اشک به دادم

که هوای گریه دارم

بگشا تو عقده هایم

به جز تو کسی ندارم

آسمان به من نگاه کن

به من ببریده از یار

چو خشکیده برگ پاییز

به هرسو فتادم امشب

گر به فریاد نیایم

چه کسی زعشق گوید

زغم و ز شور و مستی

زجدایی ها کی گوید

آسمان به من نظر کن

نظری ز روی لطف و

کرمی بکن که هردم

زغصه میمیرم امشب

احمدعلی فخری

سرود

 کسی سرود مرا نزد عاشقان ببرد

تلاوت غزلم را به مرغکان ببرد

بسرایند سهش من به دشت و باغ و دمن

نوایی را زدلم بهر دلبران ببرد

علی فخری13 شهریور 91

 

راز لبخند

من در دو باغ نگاهت که غنچه افشان بود

دو سد هزار گل و برگ و یاسمن دیدم

و در هوای تب عشقفام لب هایت

چه بی شمار شمیمی ز نسترن دیدم

پیام عشقی به لب های ناز پرور تو

به سان آهویی در پیچ و تاب می خندید

چه رمز و راز لبان تو در شکفتن داشت

که هر چکامه مرا شعری ناب می خندید

گمان کنم که تو از شهر آرزوها یی

و از تبار درخشان نور و خورشیدی

برای چیدن انگور باغ عشق من

چه پر شتاب رمیدی و در دلم خفتی

ز بس شکفتم پی راز لبخند ترت

دلم دگر شد و عشقی دوباره افشان شد

نسیم روح و تن زندگی وزید به برم

سرود سبز غزل باز هم شگوفان شد

احمد علی فخری

یک شنبه 12 شهریور 91

 

هوس

من آزرده دل امشب شراب ناب می خواهم

ز مینای فلک باری دل بی تاب می خواهم

که در ژرفنای عشق از پا و سر بی گانه گردم من

ز لعل یار نوش و باده و سیماب می خواهم

آزمون عشق

عشق؛

سکوت دردناک و غم انگیز عقاب یست

که از فراز قله های بلند پامیر فرو افتیده

و

در نگاه های تیزش جای غرور و خودکامگی

التماس و شکست جا گرفته اند

علی فخری 25 بهمن 1390 روز دلداده گان

زاد روز غریب

جای کیک

سینه یی بریانی بود

جای باده

خون یک عاشق پاک

جای شمع

شعله ی عشقی که مرا می سوزاند

جای آوا و نوا، ساز و سرود

آه سوزان غزل سر میداد

و در آتشکده ی سینه ی من

دل کوچک چه شتابان و لرزان می رقصید

وه چه غریب جشنی بود

نوشته در دهم بهمن 1390 به مناسبت هشتم بهمن زاد روز خودم

علی فخری

کبوتر ملول است

آشیانه ی سرد

هوای مه آلود

ریزش تند بهمن و

زاد روز یک نوزاد

...

پرگشودن

نوک زدن

هیجان در یک ابهام

....

گنجشکک و پرواز

گنجشکک و درک بیگانگی ازخویشتن

دریافت آنچه با او سخت غریب است

…

ترفند سال های پیهم

گندیدن آن جوی بار آبی

خشکیدن تک درخت سرو

و بهم خوردن نوای موسیقی که بختش را پا به پا می پیمود

...

اکنون

ماتم گرفتن پرنده گک در شاخه ی بیست و چندم سرو خشکیده

تبدیل گنجشکک به یک پرستو

نه، نه

پرستو نه شاید کبوترک بی آزار

...

ترفند گذشت سال ها

خندیدن کلاغان سیاه

قهقه ی بلند زاغ و عقابانی که همواره کبوترک را به بی آزاری و

گناهان نکرده متهم کرده اند

نمای یک دوزخ از فراز آن شاخسار خشکیده در آن سوی زمان

...

کبوتر ملول

وحشت از دیدن دوزخ آنسوی باغ

ترس از سقوط از فراز آن شاخسار شکسته و خشکیده

و چنگال زاغان و نیش ماران

....

کبوتر ملول است

کبوتر ملول است

9 بهمن 1390

به مناسبت زاد روز خودم

احمد علی فخری